مرام‌نامه یا منشور اخلاقی، سندی است رسمی که اصول اخلاقی و شؤونات معنوی و ارزشی یک نهاد یا گروه در آن قید شده است. در این سند انتظاراتی که نهاد یا گروه از نظر رفتارهای اخلاقی از افراد دارد نیز نوشته می‌شود. (ویکی‌پدیا، دانشنامه‌ی آزاد)
این مرام‌نامه مجموعه‌ای است از اصول و معیارهای اخلاق حرفه‌ای جُنگِ فرهنگی- ادبی «بوی کاغذ»، و من به عنوان نویسنده و گرداننده‌ی آن، مراعات این اصول را موجب استقلال و اعتبار، درست‌کاری و مسؤولیت، و تحقق و تضمین وظایف خویش می‌دانم.
وظیفه‌ی آگاهی‌بخشی و فرهنگ‌سازی در رأس وظایف حرفه‌ی روزنامه‌نگاریِ فرهنگی است. دقت و صحت، صداقت و صراحت، انصاف و بی‌غرضی، و خودداری از تبلیغ سیاسی و بازرگانی و مقاومت در برابر کانون‌های فشار، از اصول خدشه‌ناپذیر «بوی کاغذ»اند.
«بوی کاغذ» همه‌ی آحاد جامعه به ویژه هنرمندان و نویسندگان ایرانی را مخاطب خود می‌داند و همواره در چارچوب قانون اساسی، به اصول دینی و معتقدات مذهبی و آداب و سنن گروه‌های مختلف قومی و فرهنگی، احترام می‌گذارد و بر اصل برابری انسان‌ها و به رسمیت شناختن تفرّد آنان تأکید می‌کند.
«بوی کاغذ» بی‌طرف نیست اما در برابر خوانندگان و منافع و مصالح جامعه مسؤولیت دارد و می‌کوشد تا با دانش لازم، اطلاعات کامل و به‌روز و سرعت عمل، در جهت حفظ آزادی اطلاعات و پرهیز از انتشار آن‌چه شائبه‌ی دروغ در آن راه دارد، همیشه در خدمت کشف و بیان حقیقت باشد و در راستای ارتقای سطح کیفی و کمی مطالب از تلاش بازنایستد.
«بوی کاغذ» هرگز در برابر ظلم ساکت نمی‌نشیند و با خیرخواهی در جهت اصلاح امور، هیچ‌گاه از اندیشه‌ورزی، پرسش‌گری و نقد واضح و روشن به دور از تعصب و تحجر، خرافه و قوم‌پرستی، و جوّزدگی و قضاوت‌های ایدئولوژیک، دست برنمی‌دارد.
«بوی کاغذ» هرگز در برابر ظلم ساکت نمی‌نشیند و با خیرخواهی در جهت اصلاح امور، هیچ‌گاه از اندیشه‌ورزی، پرسش‌گری و نقد واضح و روشن به دور از تعصب و تحجر، خرافه و قوم‌پرستی، و جوّزدگی و قضاوت‌های ایدئولوژیک، دست برنمی‌دارد.
«بوی کاغذ»، جدایی دین از سیاست و عرفی‌شدن عرصه‌های هنر و تفکر، و بهبود وضعیت زنان در جامعه را از اجزای اساسی تجدد و از شاخص‌های آزادی می‌شناسد و با احترام و التزام به بسط و تبیین لوازم خردگرایی، جامعه‌ی مدنی، مردم‌سالاری، دموکراسی و آزادی‌های فردی و اجتماعی، بر حق حاکمیت ملی و صیانت از هویت ایرانی پای می‌فشرد.
زبان، آیینه‌ی تفکر است و زبان سالم و عقل سلیم، همزاد یکدیگرند. زبان‌پریشی از عوارض پریشیدگی سیاسی- روانی و پریشیدگی سیاسی- روانی از ملازمات استعمارزدگی است. «بوی کاغذ» با عشق روزافزون به زبان و ادبیات فارسی که آن را از ارکان اصلی هویت ملی و استقلال فرهنگی ایران می‌داند، به زبانی پالوده‌تر و فارسی‌تر می‌اندیشد اما هرگز منکر غنای آن در بهره‌گیری از ظرفیت‌ها و امکانات دیگر زبان‌های زنده‌ی دنیا نبوده و از آن غافل نیست.
اهتمام ملی و تقویت حس مسؤولیت فردی و عمومی و جلب مشارکت همگانی در حمایت و صیانت، حفاظت و احیا، و بهره‌برداری خردمندانه از میراث فرهنگی ایرانِ کهن، از مهم‌ترین دغدغه‌های «بوی کاغذ»اند.
«بوی کاغذ» باور دارد که محیط زیست و طبیعت به عنوان بستر واقعی برای بقاء و تعالی انسان‌ها و پیونددهنده‌ی آرمان‌های مشترک بشری و صلح و دوستی، باید همواره مورد احترام و حفاظت قرار گیرد. ایمان دارد که دستیابی به صلح و توسعه‌ی پایدار و حفظ محیط زیست، از طریق تقویت اندیشه‌ی زیست‌محیطی، فرهنگ‌سازی، ارتقاء دانش و آگاهی‌های عمومی و احترام به قواعد بین‌المللی تحقق می‌یابد.
شعار «بومی بیندیشیم و جهانی عمل کنیم»، سرلوحه و از اقتضائات دنیای مدرن است. بر این اساس «بوی کاغذ» همواره در شناساندن زادبوم خود «زنجان»، تلاش می‌کند و در رساندن صدا و نمایاندن صبغه‌ی این دیار می‌کوشد.
«بوی کاغذ» نوشته‌های رسیده را با دقت و وسواس ویژه‌ای بازخوانی و ویرایش می‌کند و در یکسان‌سازی دبیره‌نگاری (رسم‌الخط) مطالب با رعایت کامل امانتداری و حقوق مالکانه و معنوی نویسندگان و خالقان و صاحبان آثار، آن هم بدون سانسور، آزاد است.
«بوی کاغذ» ناشر افکار هیچ دسته، گروه یا حزبی نیست اما به اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر و منشور کانون نویسندگان ایران و آرمان‌ها و خواست‌های این کانون، و نیز متن معروف به ۱۳۴ نویسنده، وفادار و متعهد است.
«بوی کاغذ» خود را موظف می‌داند تا در صورت بروز اشتباه، هرچه سریع‌تر آن را اصلاح کند. شهامت اقرار به اشتباه و تصحیح نقادانه، نه تنها عیب نیست، بلکه بایسته و ضروری، و واجد دستاوردهای مثبت است.
حریم خصوصی افراد محترم، و زندگی خصوصی مردم خدشه‌ناپذیر و مقدس است و هیچ‌کس حق مداخله و سرک کشیدن در آن خلوت را ندارد. «بوی کاغذ» از انتشار مطالب یا نظراتی که به حیثیت شخصی و زندگی خصوصی افراد لطمه وارد کند، اکیداً پرهیز دارد.
همه‌ی نوشته‌های منتشر شده در «بوی کاغذ» لزوماً بازتاب‌دهنده‌ی دیدگاه‌ها و نظرات گرداننده‌ی آن نیستند اما همگی مطالب به منظور احقاق حق دسترسی آزاد، سریع و موثق به اطلاعاتِ کامل و روشنگری افکار عمومی و پی‌جویی روش انتقادی و وفاداری به مرام و منش نقدِ فرهنگی و اجتماعی‌اند.
«بوی کاغذ» همواره می‌کوشد تا اشکالات فنی وبلاگ‌نویسان و تارنماهای خبری و فرهنگی را گوشزد کند و در صورت داشتن دانش و توانایی لازم، در رفع آن‌ها یاری‌گر باشد. اشتباهات تاریخی، نگارشی و مأخذشناسانه نیز تا حد امکان، دسترسی و اطلاع کافی، به آگاهی تولیدکنندگان محتوا در فضای مجازی رسانده می‌شود؛ چراکه معتقد است عدم تذکر و اصلاح اشتباهات، موجب رواج اطلاعات و اصطلاحات نادرست در اذهان خوانندگان خواهد شد.
پیوند (لینک) دادن به وبلاگ افراد یا سایت‌های خبری و فرهنگی، لزوماً به معنای تأیید آن‌ها و نظرات ایشان نیست، بلکه به منظور ایجاد فرصت برای اطلاع و شناخت از علایق و نظرات دیگران است. کوشش شده تا به تارنماها و روزنوشت‌هایی که به «بوی کاغذ» پیوند داده‌اند، به حکم رعایت ادب و قدردانی، متقابلاً پیوند داده شود.
پیوند به نام افراد، تا حد امکان با هویت حقیقی ایشان است. «بوی کاغذ» همواره به نوشتن به‌طور شفاف و دوری از نام مستعار تأکید دارد اما می‌پذیرد که شرایط ناگوار حاکم بر کشور ایجاب می‌کند که افراد گاه با نام مستعار بنویسند. کلام را با کلام پاسخ باید گفت و نه با زور و ارعاب. فیلترینگ، سانسور و سرکوب، نشانه‌ی ترس، ضعف، و فقر فرهنگی حاکمان، و سد بزرگی در برابر آزادی بیان و قلم است.
«بوی کاغذ» همواره از نظرات خوانندگان خود استقبال می‌کند. نقدپذیری و پاسخ‌گویی به پرسش‌ها و واکنش‌های مخاطبان، همواره در اولویت‌اند؛ چراکه «متکلم را تا کسی عیب نگیرد، سخن‌اش صلاح نپذیرد». همه‌ی نظرات در «بوی کاغذ» منتشر می‌شوند و تنها نظراتی که توهین‌آمیز، گزنده و حاوی کلماتی رکیک‌اند، حذف خواهند شد.
نویسنده‌ی «بوی کاغذ» در هیچ وبلاگ و تارنمای دیگری نظری نمی‌نویسد، مگر آن‌که در «بوی کاغذ» همزمان به آن پیوند داده یا بازنشر شده باشد. آن‌چه با نام نویسنده‌ی «بوی کاغذ» در توهین و تخریب دیگران منتشر می‌شود، بهتانی بی‌ربط است و هرگز صحت ندارد.
نقل و یا بازنشر مطالب «بوی کاغذ» تنها با ذکر منبع و نشانی، و رعایت کامل امانتداری مجاز است و جز این، کاری غیرحرفه‌ای و ناپسند است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر